Deze keer heb ik gekozen voor, wat er ook is, het is nooit, maar dan ook nooit een reden om te drinken. Symbolisch draag ik mijn penning op aan mijn 2 broers die (en dat weet ik zeker) heel trots op me zouden zijn. Er is voor mij de afgelopen twee jaar heel veel gebeurd. En het ergste was, dat als ik het een beetje aan het verwerken was, het volgende alweer gebeurde. En dat 5x.
Op een gegeven moment kon ik het allemaal even niet zo goed meer verwerken, waardoor ik vanaf oktober in een hele moeilijke periode terecht kwam. Ik heb me vooral in deze periode, heel gekwetst, in de steek gelaten, niet begrepen maar ook intens verdrietig gevoeld. Nu weet ik weer dat alleen ik hier iets aan kan doen. Ben dat ook gaan doen d.m.v. rouwverwerking.
Was dit alles een reden om te drinken?
Die gedachte is nooit bij me opgekomen. Wat wel heel goed tot me doordrong was, de gevolgen ervan als ik wel had gedronken.
Ja, dan was het zo gegaan. Ik was in een slachtofferrol terecht gekomen en alleen ik had verdriet (hoewel ik dat natuurlijk toch wel voelde). Aan mijn moeder, zussen, broer enz. daar zou ik dan niet zo mee bezig zijn geweest. Nee, alleen ik, ik, ik. Er wordt vaak gezegd: “Alleen nuchter zul je het overwinnen”. En zo is het maar net. Natuurlijk is niet allles altijd even somber.
Ik heb een lieve man. Twee toffe meiden waar ik trots op ben, met hun partners. Maar mijn allergrootste trots zijn mijn vier schattige kleinkinderen. Als ik die zag of hoorde als ik het moeilijk had, waren dat voor mij de grootste troostende momenten.
Ik ben er weer en jullie zijn echt nog niet helemaal van mij af!
Gonny.
